My Diary

Suatu hari saya ditanya oleh seseorang,"kalo ke luar negeri ngelajutin S2, kamu mau kemana?"
Berhubung sy bingung, lantas sy balik tanya,"kalo kamu?" dengan cepat dia jawab,"Jepang. Kamu mau kemana?" Dia mengulangi pertanyaannya. Reflek sy jawab,"Jepang juga deh." Dialog selanjutnya sy cut. Keep it secret. hehe..

Sebuah prcakapan yang membuat saya berfikir 'akan kemana nanti mimpi sy?'. Tentu sy tidak mau ikut-ikutan tanpa sebab yang jelas. Misalnya orang tersebut mau ke Jepang, trus karena sy juga tau banyak bgt orang yang mau ke Jepang lantas sy bilang klo sy juga maunya ke Jepang. Tidak seperti itu. Betapa sy tidak punya prinsip kalo gitu. Fikiran sy kemudian berkelana, perlahan menyusuri kisi-kisi episode masa lalu saat sy masih SMA. Khusus kelas sy, ada mata pelajaran tambahan Bahasa Jerman, Bahasa Arab dan kursus English tambahan dari AMECC. Itu sebabnya setiap hari anak2 ICG pulang jam 4 sore, sedangkan kelas lain jam 13.30 sudah selesai KBM. Dari ketiga bahasa itu, sy paling suka bahasa Jerman (bahasa inggris mah wajib disukai). Gurunya asik kalo ngajar,  biasa dipangil Frau Momy. Beda dengan bahasa Arab. Meski gurunya lembut bgt (ummi Lia), tapi bahasa Arab cukup ribet. Ada Fiil madi, fiil midori, fiil apa lg ya.. lupa. hehe. Akhirnya, sy putuskan kalo negara yg ingin sy kunjungi pertama kali adalah Jerman. Alasannya karena sy suka bahasa Jerman dan karena sy yakin setiap potongan episode, setiap potongan puzzle kehidupan akan saling terkait dengan puzzle yang lainnya di masa yang akan datang. Simpel bukan?=)

Kalau dalam istilah biologi kita kenal dengan rantai makanan, maka dalam kehidupan pun ada yang disebut rantai kehidupan. Seperti apakah itu? Mari sy tunjukkan salah satu rantai kehidupan sy mengenai Jerman.
Ini peta fikiran saya: kenapa sy masuk smansa, kenapa sy masuk icg smansaka, kenpa sy blajar bahasa Jerman, kenapa sy masuk IPB, kenapa sy masuk jurusan AGH, kenapa sy merasa kehilangan dan sakit yg sangat dalam, kenapa sy terfikir untuk bangkit, kenapa orang tua selalu jd motivasi terbesar untuk sy banggakan, kenapa sy kenal mba Desty, kenapa sy ikut pimnas taun lalu, kenapa sy...(rahasia. It's my missing link :P), kenapa sy tau info Renew 2010, kenapa sy ikut ISPC Renews 2010, kenapa sy liburan di rumah om sy yang punya pabrik pengolahan kemiri sunan, kenapa sy akrab dengan temen-temen Jerman di Woco kemarin, dan kenapa sy lain (terlalu panjang untuk ditulis, dan cukup sy simpan di bank fikiran sy). Hingga pada suatu titik dalam rantai yang sempurna (tanpa missing link), akhirnya kesempatan ke Jerman sudah di depan mata. It's like dream comes true.. Hem, apakah anda juga terbiasa menyusun rantai seperti sy?^_^

Berawal dari paper sy yang lolos seleksi ISPC (International Scientific Paper Contest) dengan tema Renewable energy di Berlin-Jerman. Bersama rekan sy (Mba Desty), sy angkat tema biofuel dari tanaman kemiri sunan (Sy seorang agronomist, kemana lg ranah fikiran sy selain ke tanaman?^_0). Mengenai biofuel tersebut sebetulnya bukan bidang studi sy di Agronomi dan hortikultura, spesifikasi bidang studi sy mengenai aspek budidaya tanaman. Tapi itulah sy. Meski yang sy angkat tentang tanaman, semua karya tulis yang pernah sy buat belum pernah ada yang betul-betul sesuai dengan bidang sy. hehe.. Hal yg paling membuat sy senang, orang tua sy yang bahagia mengetahui papar sy lolos ke Jerman. That's the point. Sy ga begitu peduli pada pujian-pujian lain. Saat sy lihat senyum kebanggaan di wajah mereka, itulah kebahagiaan sy. Ketika dulu orang-orang yang pernah ke luar negeri untuk lomba sy fikir orang-orang hebat, pas sy merasakannya (meski belum benar-benar pergi)  ternyata rasanya biasa saja. Seriusan.

Itu cerita kebahagiaan. Dibalik kebahagiaan tentu ada kesuliatan bukan? Nah, jalan menuju kesananya yang tidak mudah (sy tidak ingin mensugestikan 'sulit' ke fikiran sy). Sy perlu sponsor untu berangkat kesana. Kalo dulu mungkin orang tua sy sanggup membiayai sy ke Jerman, sekarang jangan harap. Sampai saat sy menulis ini, sy belum mendapatkan sponsor. fiuh.. Ketika sy berfkir untuk menyerah, sy kembali teringat orang tua sy. Senyum mereka.. Ah, sungguh tidak bisa terbeli dengan apapun. Sy pun menyadari bahwa kabanyakan orang menyerah padahal sedikit lagi pintu keberhasilan ditemukan. Hanya perlu sedikit lagi bersabar dan berusaha tentunya. Sy sadari bahwa mimpi adalah mimpi. Karakteristik mimpi seperti apa coba? Ya. Mimpi tidak mudah digapai, perlu usaha keras. Kalo jalannya mudah dan tidak perlu usaha keras, bukan mimpi namanya. Setuju? Jadi sy selalu berkeyakinan bahwa sy pasti menemukan jalan. Mungkin jalan itu sempit, becek, licin, berbatu, berkabut, berduri, dsb..tapi pasti ada jalan. Allah menciptakan segala sesuatu berpasangan. Jika Allah menciptakan kesulitan, Allah pun pasti menciptakan jalan keluarnya.. =D

Lebih jauh lagi, sy punya link dengan owner kemiri sunan di Indonesia bahkan di dunia. hoho.. Beliau bilang banyak yang nyuri data penelitiannya. Kemiri sunan katanya akan booming, bukan cuma di Indonesia tapi di dunia. Benarkah demikian? Let's see.. Beliau minta sy untuk menemuinya langsung di Bandung, bergabung dengan tim peneliti beliau, dan menyarankan kemiri sunan jadi proposal sy kalo sy apply S2. Jujur, sy tidak pernah terfikir kalo nanti proposal penelitian S2 sy tentang biofuel yg jelas-jelas bukan bidang sy. hehe.. Inikan ranahnya anak-anak perminyakan. But, why not? It'll be nice maybe...^_0

"Allah, jika bukan karena kehendak-Mu dan jika tidak ada izin-Mu, kemudahan itu tidak akan pernah aku dapatkan.. Maka dari itu, dengan senarai doa terdalam aku berharap 'Kun fa yakun'-Mu membuatku menemukan jalan sempit yang kini masih Engkau sembunyikan. Amiiinnn.."