My Diary

Selasa, 26 Oktober 2010

Hmm..akhirnya sy memutuskan kembali menari diatas keyboard lapy untuk kembali berbagi... Sebelumnya sy memutuskan tidak akan dulu menulis sebelum masalah sy selesai. Tapi ya sudahlah, kalo nunggu selesai, sy belum tau kapan selesainya. Take it easy. hehe..

Rasanya lamaa sekali sy tidak menulis diary lg. Maap yahh.. Banyak sekali cerita yg menggunung dan ingin sy tulis, tapi sy tahan dan tahan. Kemarin2 fikiran sy fokus pada satu masalah yg membuat sy tidak bisa fokus ke hal lain termasuk akademik. Tapi semuanya dengan rapat sy sembunyikan dan sy menunjukkan kondisi selalu riang gembira di hadapan teman2. Ada banyak sekali cerita indah, pengalaman luar biasa di negeri impian yang di episode selanjunya akan sy tulis. Sabar yak.. ^_^

Well, alhamdulillah masalahnya sekarang sudah mereda dan sedikit banyak membuat sy lega. Terimakasih untuk pihak yg telah membantu. Sy hanya percaya cerita pada seseorang, orang yang sudah sy anggap ayah angkat sy dan sy fikir beliau bisa membantu menyelesaikan masalah sy. Benar saja, beliau dengan senang hati membatu meski tidak sampai tuntas. Segitu jg sy sudah sangat bersyukur, setidaknya beban yg sy pendam berkurang. Untuk bercerita pada beliau, sy harus benar2 memberanikan diri, megorbankan gengsi dan rasa malu. Tapi nekadnya sy itu untungnya berbuah manis. Sampai ke ruangannya, sy langsung disambut dengan panggilan hangat,"nak." Beliau sampai megorbankan waktu istirahat makan siangnya untuk mendengarkan masalah sy (sy merasa beliau memang selalu meluangkan waktunya untuk sy meskipun sesibuk apapun beliau). Beliau selalu baik, sampai pas sy kasih oleh2 dari Jerman beliau bilang,"nak, lihat kamu pulang dengan selamat saja, sy sudah bersyukur." Huaw... Padahal beliau juga salah satu sponsor pribadi sy utk ke Jerman dengan memberi sekian juta (disensor.red). Rasanya wajar kalau sy kasih oleh2. Tapi ya itu dia, beliau malah lebih senang mendengar cerita sy daripada dapat oleh2 dari sy. Ah, rasanya wajar kalau sy panggil beliau dengan sebutan "ayah." Intinya, sy ingin mengucapkan terimaksih banyak untuknya yang seperti malaikat bagi sy, dan akan kulabuhkan segala doa terbaik agar beliau selalu mendapat kebaikan yg tiada terhingga. Amiinn.. Akan kulakukan segala yang kubisa untuk beliau suatu saat nanti jika beliau membutuhkanku. Makasih ayah...^_^
*kalau diingat2, sy punya beberapa ayah dan beberapa ibu angkat (maksudnya mereka2 yg manganggap sy anaknya sendiri. Senangnya..). Tapi tetap saja, sy hanya punya satu papa dan satu mama terbaik. hehe..

Terimakasih juga untuk seorang sahabat yg sudah sy anggap kakak sy sendiri, untuk semua waktunya. Waktu ketika membantu sy saat sy tidak tau harus minta bantuan ke siapa, waktu mendengarkan cerita2 sy meski terkesan sepele, waktu saat sy mengeluh dan tidak sy tunjukkan keluhan itu pada yg lain, waktu ketika sy bertanya tentang banyak hal, waktu saat sy membutuhkan solusi dari setiap masalah, dan semuanya. Sampai terakhir sy mengeluh tentang masalah sy ke dia, dan dengan caranya yg simple dan beda tapi tetap antusias membantu, dia tanggap memberikan altrernatif bantuan (padahal sy tidak cerita apa rillnya masalah sy, sy hanya cerita abstrak, tapi dia bisa paham sendiri). Hehe, trims ya.. Sy hanya butuh teman cerita, sama sekali ga bermaksud merepotkan. Trims untuk membawa sy ke dunia baru yg sebelumnya belum sy kenal. Dunia yg bisa membuat mimpi sy menepi untuk sy. Trims trims.. ^_^

The last but not least, trims jg buat seseorang, kakak kelas sy, yg tanpa sy sadari sudah sejauh ini dia bertahan, meski sy selalu menutup mata untuknya dan tidak pernah menghiraukannya. Trims untuk selalu ada saat sy dalam kondisi terjepit dan membutuhkan bantuan. Maafkan sy jika mata sy baru terbuka untuk melihat segala kebaikan itu sekarang, dan sy telah banyak menorehkan luka dibanding membuat senyum. Maafkan kelalaian sy jika sekian lama mata sy tertutup untuk melihat kebaikan yang jelas2 terhampar di depan mata sy. Maaf.. Trims untuk semuanya yang tidak bisa sy sebutkan satu persatu, karena sy tidak tahu seberapa banyak pastinya pengorbanannya untuk sy.   Semoga Allah membalas dengan kebaikan yg setimpal dan memberikan jalan terbaik untuk ini... Karena sungguh, hanya DIA yang membolak-balikkan hati, DIA yang Maha Tahu mana pilihan terbaik untuk hamba-Nya. Sungguh, sy tidak bisa berbuat apa2 karena sy pun tidak tau nanti masa depan sy seperti apa dan dengan siapa. Sekarang sy masih sedang mancari penghuni untuk mengisi satu tempat teristimewa di satu ruangan di hati yang khusus sy berikan pada suami sy kalak dan entah siapa dia. Sekarang, ruangan itu masih kosong-benar-benar kosong. Mari kita harapkan yg terbaik (bukan yang menurut kita baik) terjadi atas kehendak-Nya, seperti apapun itu. Semoga paham atas penjelasan ini. Jazakallah...

Well, hem.. ucapan terimaksih jg untuk semua sahabat2 sy terutama: memetku yg always be my soulmate (lia laila), sophi, endang, shoni riyanti, temen2 kosan Citra Islami, temen2 kosan Sunda Karya, ketua sy di DPM, mba Upik, Ibu RT 04 Babakan raya, kk ndrie, mia, hany, mar'ah, ayah Endi di SMANSA Majalengka, Ibu Ema, Frau Momy, Pak Memen, Mas Misnen, Ibu Dewi, tim delegasi IPB di Renewas 2010 Berlin-Jerman (Rahman, David, Mba desty, Dyah, Fia), dll. Banyak bgt yah.. Itu belum sy sebutin semua. =) Terimaksih yang paling spesial tentunya untuk kedua orang tua sy yang tiada henti memberikan support dan kasih sayang penuh untuk sy hingga sy tidak pernah merasa kekurangan kasih sayang. Dan untuk seseorang yang belum tau siapa (kalau kata sahabat sy sih disebutnya,"the choosen." hehe), trims untuk membuat rindu ini semakin meluap yang membuat semakin besar pula iman serta kepasrahanku pada-Nya untuk sabar menunggu. Sy tidak ingin dikomando nafsu, sy ingin menjaga diri agar selalu berharap pada-Nya, berharap pada janji-Nya yang nyata daripada berharap pada makhluk-Nya yang belum tentu terwujud. Sy terlalu takut untuk meraba-raba. Innalahama'ana...

Cerita pamungkasnya, dompet sy ilang tiga hari lalu di kantin temapt sy beli makan malam. Sy lupa kalo dompet sy yang di meja kantin  belum sy ambil, dan baru sadar pas besoknya sebelum barangkat penelitian ke Citereup. Dicari ke kantin ybs ga ketemu, ya sudahlah... Toh segalanya jg titipan, masa cuma ilang dompet aja sedih, gimana ntar klo kehilangan nyawa diri kita sendiri, iya toh? =) Dompet itu hadiah ulang tahun dari mamah sy sekitar dua tahun lalu. Isinya ada uang sekitar Rp 100rbuan, sekitar 10 euro pecahan uang koin (ini yg memberatkan, soalnya itu kenangan dr Jerman dan ga ada uang koin di money changer), ATM, KTP, Kartu2 nama relasi, foto sy, foto orang tua, foto De Reza, kartu bem tpb, NPWP ayah sy, tiga kartu DBS yg sudah lama ga sy pakai (hehe..), uang receh yang entah berapa, nota2 (huaw, ini penting bgt untuk bukti pembelanjaan), tiket bus dan tiket kereta kenang-kenangan di Berlin, dan sebagainya. Ahaha, ayo semangat ngurus KTP dkk.. =D

Lusa mulai UTS niy, sampai tanggl 5 November. Setelah itu, tgl 6 ada makrab AGH di puncak juga makrab Himmaka di luar kota. Bentrok deh, dan sy bingung jadinya. ;p Kayaknya ga ikut keduanya deh, mending beresin LPJ DPM dan LPJ LK A yang bentar lg deadline, main ke rumah ibu angkat di Kalisuren dan ketemu adik2, atau main ke Bandung.. hoho.. Sekarang, UTS dulu yuukk... Ayo fokus... *Sedang dan selalu berusaha fokus. Doakan ya semuanya.. ^_^

Semangattt...

Innalahama'ana...